Roślina ta rozpowszechnia się coraz bardziej, gdyż w mieszkaniach rośnie bardzo dobrze; obecnie łatwo ją nabyć we wszystkich większych kwiaciarniach. Najpopularniejsza jest peperomia Sandersa (Peperomia sandersiae) i jej odmiany. Ma ona dość duże (5—8 cm), mięsiste, jajowate liście z kilkoma wyraźnymi łukowato wygiętymi nerwami, rozchodzącymi się promienisto od nasady. Liście, zależnie od odmiany, są jednolicie ciemnozielone lub z szerokimi, jasnymi pasmami. Osadzone są na długich, ciemnoczerwonych ogonkach. Istnieją też odmiany o drobnych liściach, m. in. peperomia metaliczna (P. metallica), której liście są lancetowate, zielonobrunatne z popielatym pasmem przez środek i odmiany zwisające, np. popularna i bardzo ładna peperomia pnąca (P. scandens). Peperomia najlepiej rośnie w ziemi liściowej z torfem i piaskiem. Dobrze się czuje w temperaturze 15—18°C. Wiosną i latem wymaga obfitego podlewania i zraszania, zaś w jesieni i zimie trzeba ją podlewać umiarkowanie. W ciągu lata 2—3 razy można ją podlewać roztworem nawozów mineralnych. Peperomia łatwo rozmnaża się z sadzonek, sporządza się je wczesną wiosną lub pod koniec zimy z wierzchołków pędów albo z liści wraz z ogonkami. Po 2 latach otrzymamy z nich rośliny takie, jak sprzedawane w kwiaciarniach.