Należy go wówczas postawić na najzimniejszym oknie i podlewać umiarkowanie. Latem wymaga obfitego podlewania, wdzięczny jest też za zasilanie roztworami nawozów mineralnych lub gnojowicą. Aczkolwiek mirt „wyszedł z mody”, warto go znowu wprowadzić do uprawy jako roślinę o dość dużej wartości zdobniczej. Liście jego są stale zielone, niewielkie, owalne i ostro zakończone, skórzaste i połyskujące. Odznaczają się charakterystycznym, jak gdyby korzennym zapachem. Przez odpowiednie przycinanie możemy mirtowi nadawać kształt kulisty lub piramidalny zabieg ten nie tylko nie szkodzi roślinie, ale nawet pobudza ją do silniejszego wzrostu. Mirt rozmnażamy przez sadzonkowanie w zimie (styczeń-luty) lub w drugiej połowie lata. Sadzonki sporządzone z wierzchołków pędów powinny mieć około 3—5 cm długości. Sadzimy je w lekką ziemię z dużą domieszką piasku; ukorzeniają się w ciągu 2—3 tygodni. W następnym roku przesadzamy rośliny do cięższej i pożywniejszej ziemi, najlepiej inspektowej z liściową. Starszym egzemplarzom wystarczy przesadzanie co 2—3 lata.Choroby i szkodniki. Objawy: na blaszkach liściowych od góry występują plamy brunatnoczerwone do purpurowych, szczególnie skupione przy szczycie, od spodu liścia widoczny ciemnoszary lub brunatnoszary pilśniowaty nalot. Przyczyna: choroba pochodzenia grzybowego (chwościk mirtowy). Zwalczanie: trzymać rośliny w jasnym i przewiewnym pomieszczeniu; zapobiegawczo opryskiwać preparatami miedziowymi (Miedzian, Vitigran) lub Cynkotoxem albo Kaptanem, z dodatkiem specjalnego środka zwiększającego przyczepność cieczy (Sandovit); opanowane przez grzyb liście usuwać i palić. Objawy: ogólne osłabienie i mamienie roślin: w rozwidle- niach gałązek kolonie mało ruchliwych owadów, spłaszczonych i owalnych, do 5 mm długości, cielistoróżowych. przebywających w białych kłaczkach jakby waty. Przyczyna: występowanie wełnowców. Objawy: liście żółkną, gałązki stopniowo zamierają; na gałązkach, ogonkach i blaszkach liściowych widoczne są liczne silnie spłaszczone, okrągławe tarczki białawe lub żółtawe. średnicy około 2 mm; albo silnie wypukłe w postaci hełmu, owalne tarczki żółtawobrązowe. do 6 mm długości. Przyczyna: występowanie tarczników albo miseczników.