W celach zdobniczych uprawia się wiele gatunków begonii bardzo różniących się między sobą. Niektóre z nich mają duże. barwne kwiaty i uprawiane są głównie na kwietnikach, inne. przeważnie o dekoracyjnych liściach, są ulubionymi roślinami doniczkowymi. Do uprawy w mieszkaniach najbardziej nadają się następujące gatunki: Begonia królewska (Begonia). Uprawiana jest przede wszystkim ze względu na piękne, barwne i wzorzyste liście. Są one duże, do 30 cm długości i 20 cm szerokości, sercowate. lecz o wyraźnie nieregularnych połówkach (stąd druga nazwa polska ukośnica). całobrzegie lub nieznacznie ząbkowane. Barwy ich należą do najpiękniejszych, jakie mogą występować na liściach, mamy tu bowiem całe gamy odcieni różowych, karminowych i szmaragdowych, aż do ciemnej zieleni włącznie. Często na brzegach występuje sre- brzystobiala obwódka lub na całym liściu rozsypane są mniejsze i większe plamki tej samej barwy. Skórka wierzchniej strony liścia ma piękny, metaliczny połysk, dzięki któremu liść wygląda jak z atłasu. Natomiast dolna strona jest prawie u wszystkich odmian jednakowa czerwona, z grubym, wydatnym unerwieniem, obficie i miękko owłosiona, podobnie zresztą jak ogonek liściowy.
Te dziwne, egzotyczne rośliny pochodzą z wilgotnych i mrocznych tropikalnych lasów Indii. Obecność czerwonego barwnika w liściach uzasadniona jest koniecznością przystosowania się rośliny do warunków, w jakich rośnie w swej ojczyźnie, barwnik ten bowiem pochłania promienie cieplne podnosząc temperaturę liści. Podobną rolę spełniają białe punkty smugi na liściach, utworzone są bowiem z wypukłych przezroczystych komórek intensywnie zbierających światło przedostające się skąpo przez zielonkawy półmrok lasu. Zwiększenie nagrzewania konieczne jest ze względu na potrzebę parowania wywołaną z kolei silnym pobieraniem wody. Parowaniu sprzyja duża powierzchnia liści, zwiększona dzięki wypukłościom, zmarszczkom i włoskowatym wyrostkom.