Welthaimia podobnie jak tulipan i hiacynt jest rośliną cebulową. W mieszkaniach uprawiana jest dotychczas rzadko, warto się jednak z nią zapoznać. Welthaimia pochodzi z południowej Afryki. Wydaje corocznie kilka liści, które wyrastają bezpośrednio z cebuli i rozchylają się na boki. Są one dość duże (około 20 cm długości i około 10 cm szerokości), lśniące, na brzegach wyraźnie faliste, odznaczają się piękną, jaskrawozieloną barwą. W zimie spośród tych liści wyrasta długa i dość gruba łodyga kwiatowa pokryta czerwonawymi plamkami. Na jej szczycie gęsto osadzone są rurkowate kwiaty, które przed rozwinięciem się mają barwę zielonkawą i sterczą do góry; po rozwinięciu się czerwienieją i zwisają w dół. Roślina ta kwitnie długo do 6 tygodni. Welthaimię możemy uprawiać w każdym mieszkaniu. Cebule jej są dość duże, sądzimy je więc pojedynczo do doniczek średnicy około 15 cm w wilgotną ziemię liściową zmieszaną z piaskiem. Należy to zrobić we wrześniu. Mniej więcej połowa cebuli powinna znajdować się nad ziemią. Doniczkę ustawiamy na oknie, a gdy pojawiają się zaczątki pierwszych liści rozpoczynamy umiarkowane podlewanie, uważając, aby ziemia była stale lekko wilgotna. W zimie roślinie tej wystarcza temperatura 12—15 C. W kwietniu welthaimia zapada w stan spoczynku, który trwa do sierpnia; liście jej wówczas schną i zanikają. Na czas spoczynku nie wyjmujemy cebuli z ziemi, lecz podlewamy coraz rzadziej, od czerwca zaś roślinę całkowicie zasuszamy. We wrześniu przesadzamy ją do świeżej ziemi i pielęgnujemy.