Jej kompozycyjne zadanie polega na zaakcento­waniu wejścia, które w naszym wypadku ma strukturę bardzo zbliżoną do całości ogrodze­nia i nie jest tak wyraźnie czytelne, jak na przy­kład w poprzednim rozwiązaniu z kołem. W zwieńczeniu takim dopatrywać się można rów­nież pewnych intencji zmierzających do niegroź­nego zresztą „uświetnienia” wejścia. Zarówno-pierwsze, jak i drugie zamierzenie zo­staną osiągnięte, jeśli na tejże pergolce zjawi się ładna i soczysta zieleń, będąca ozdobą wej­ścia. Jeśli natomiast pozostanie na dłużej taka nie porośnięta surowa konstrukcja, to — pomi­jając już skojarzenia szubieniczne — wyglądać będzie jak futryna drzwi, które skurczyły się na deszczu do żałosnych rozmiarów furtki.