Rośliny doniczkowe atakowane są najczęściej przez węgorki, przędziorki, roztocze, wciornastki, mszyce, wełnowce. miseczniki i tarczniki. Ponieważ żerują one na różnych gatunkach roślin, zostaną omówione tutaj, natomiast niektóre inne szkodniki, bardziej związane z poszczególnymi gatunkami roślin omówimy przy ich opisach. Węgorki. Atakują one między innymi aster chiński, begonię, cynię, dalię, gloksynię, nagietek, paprocie, pierwiosnek, sępolię, szałwię i złocień. Na liściach opanowanych roślin pojawiają się ^odgraniczone nerwami plamy, żółtawe, brązowiejące lub czerniejące. U niektórych roślin plamy stają się wydłużone, w postaci pasemek (np. u paproci). Silnie uszkodzone rośliny giną. Po rozerwaniu chorej tkanki pod wodą można pod szkłem powiększającym dostrzec larwy i dorosłe nicienie; są one nitkowate, długości 1 mm. Rozprzestrzenianiu się szkodników sprzyja zraszanie liści, a więc rośliny chore należy podlewać ostrożnie, tuż przy ziemi. Uszkodzone liście trzeba natychmiast usuwać i palić, gdyż jedynie skuteczne środki systemiczne są dla amatorów nie zalecane. Dżdżownice i wazonkowce. W doniczkach lub w skrzynkach z roślinami widuje się nieraz długie, obłe robaki (od kilku milimetrów do 20 cm), zwykle barwy różowawej. Poruszają się w charakterystyczny sposób, przez kurczenie i rozkurczenie ciała. Są to dżdżownice. W zasadzie zwalczać ich nie trzeba, gdyż nie uszkadzają roślin (żywią się ich gnijącymi częściami), a nawet są pożyteczne, ponieważ spulchniają ziemię i przyspieszają przemianę obumarłych części roślin w próchnicę. Jeżeli jednak pojawiają się masowo wśród bardzo młodych roślin (siewek i sadzonek) mogą szkodzić, przewracając je i wciągając do wydrążonych w ziemi kanałów. W takich wypadkach można je wywabiać z ziemi przez silne opryskiwanie jej wodą, następnie zebrać i wynieść do ogrodu, parku itp.