Rozmnażamy przez dzielenie lub przez rozłogi nadziemne, które roślina obficie wytwarza, gdyż jej zarodniki nie kiełkują lub kiełkują bardzo słabo. Rozłogi te mają postać długich wąsów (podobnie jak u truskawek lub poziomek). Gdy taki wąs przytwierdzimy do ziemi (patyczkiem nadłamanym w połowie i zgiętym), na jego końcu pojawi się młoda roślina, którą możemy po pewnym czasie (gdy będzie miała 3—4 liście) odciąć od rośliny matecznej i posadzić osobno. W ten sposób rozmnażać możemy nefrolepis przez całe lato (do września). Nefrolepis wysoki Nephrolepis exaltata. Najpopularniejsza z paproci stanowi niezastąpioną ozdobę wnętrz dzięki swym bogatym pióropuszom liści o żywej zielonej barwie. W stanie dzikim występuje w Brazylii, Chinach i wschodniej Afryce. W uprawie pokojowej spotykamy kilka odmian, wśród których wyróżnia się nefrolepis wysoki bostoński (Nephrolepis exaltata bostoniensis); liście jej są większe niż u pozostałych odmian i wyginają się łukowato w różnych kierunkach. Jest ona stosunkowo niewybredna i oznacza się dość szybkim wzrostem. Ciekawe i ładne są również odmiany o liściach podwójnie pierzastych, nieraz niezwykle delikatnych. Niestety są one jeszcze wrażliwsze od poprzednich na niedostateczną wilgotność powietrza i wymagają wyższej temperatury. Orlica kreteńska Pteris cretica. Pochodzi z okolic zwrotnikowych i jest też dość popularną paprocią. Nazwa orlica prawdopodobnie powstała stąd, że kształt liści tej rośliny nieco przypomina ptasie skrzydło. Blaszka liściowa jest trójkątna, głęboko powycinana (prawie pierzasta) i osadzona na długim, sztywnym ogonku.