Ma szereg odmian różniących się wielkością i kształtem liści, a często również ich barwą. Istnieje na przykład bardzo oryginalna odmiana o liściach z białym pasem biegnącym przez środek, są też orlice o rozwidlonych i strzępiasto powycinanych końcach liści. Należy podkreślić, że paproć ta jest odporniejsza od pozostałych na nie sprzyjające warunki uprawy pokojowej. Znosi nawet względnie niską temperaturę, która w zimie może wynosić tylko 10—12 C. Skolopendrium Scolopendrium sp. Jest ciekawą, chociaż rzadko spotykaną w mieszkaniach paprocią. Różni się ona znacznie od poprzednich gatunków, ma bowiem liście nie podzielone, dość grube, często o brzegach falistych. Skolopendrium występuje w Polsce w stanie dzikim w lasach, na miejscach skalistych, szczególnie na skałach wapiennych, a więc na Wyżynie Małopolskiej, w Pieninach, w okolicach Jaworzyny, Babiej Góry i Opola. Przy uprawie jej należy dodać do ziemi odrobinę wapna, aby stworzyć jej warunki zbliżone do naturalnych. Cenną zaletą tej paproci jest wytrzymałość na niskie temperatury, co pozwala używać jej do ozdoby pomieszczeń nawet nie opalanych w ciągu zimy. Omówione dotychczas paprocie stanowią tylko drobną cząstkę wszystkich gatunków paproci nadających się do celów dekoracyjnych, lecz są najbardziej godne polecenia jako dość łatwe w uprawie. Adiantum klinowate Adiantum cuneatum. Spotykana często w kwiaciarniach, jest prześliczną paprotką o delikatnym pokroju, drobnych, wachlarzowato-trójkątnych listkach osadzonych na cienkich, brunatnych i błyszczących ogonkach. Niestety, nabywców tej rośliny spotyka zawód, gdyż w mieszkaniach żywot jej jest krótkotrwały, listeczki zwijają się i zasychają.