Rośliny o dużej masie liści i paprocie oraz rośliny nie lubiące wapnia lepiej rosną na pożywce Gericke’a, natomiast dla roślin kwitnących lepsza jest pożywka wersalska. Sporządzanie tych pożywek bez laboratoryjnej wagi jest niemożliwe. ale można zamówić je według podanych recept w aptece. Jeżeli uda nam się pokonać te trudności, pozostaje tylko posadzić, a raczej „osadzić” rośliny w odpowiednim naczyniu. Dopóki nie ma w handlu takich naczyń, jesteśmy zdani na własną zręczność. Jako naczynia do uprawy hadroponicznej możemy wykorzystać fajansowe, majolikowe lub gliniane wazony, najlepiej pękate lub walcowate, o szerokiej szyjce. Nadają się do tego celu nawet szklane słoje, które jednak trzeba dokładnie owinąć czarnym papierem lub pomalować olejną farbą, aby zabezpieczyć roztwór przed światłem; dostęp światła sprzyja bowiem rozwojowi niepożądanych glonów. Nie należy używać naczyń aluminiowych ani żelaznych. Otwór naczynia powinien być szeroki, aby podczas wymiany roztworu nie uszkodzić korzeni. Następnie będzie nam potrzebny dość gruby korek o takiej samej średnicy jak średnica otworu w naczyniu. W środku korka wierci się otwór, po czym korek przecina na połowy. Rośliny umieszczamy w otworze, składając obie połowy korka owijając go dookoła plastrem. Jeśli roślina zbyt luźno „siedzi” w otworze, uszczelniamy go watą. Zamiast korka można zastosować drewniane wieczko. Korek z osadzoną w nim rośliną umieszczamy w otworze naczynia z roztworem pokarmowym. Naczynia nie można napełniać roztworem po brzegi. Odległość od powierzchni roztworu do powierzchni korka powinna wynosić kilką centymetrów. Jest to tzw. przestrzeń powietrzna, zapewniająca dostęp tlenu do korzeni, niezmiernie ważna przy uprawie tą metodą.