Bluszcz jest nam znany nie tyle z mieszkań, ile z ogrodów, parków i cmentarzy, gdzie pokrywa pnie starych drzew i mury lub tworzy na ziemi malownicze kobierce. Spotykany jest też (choć rzadko) w niektórych naszych lasach, gdzie podlega ochronie. W stanie dzikim występuje powszechnie na Krymie, Kaukazie i w całej południowej Europie, a domy pokryte nim aż po dachy spotyka się tam tak często, jak u nas porośnięte dzikim winem. Bluszcz żyje bardzo długo, osiągając nawet sędziwy wiek 300 lat. Nadaje się również do uprawy w doniczkach, a jako roślina pnąca może stanowić cenną ozdobę. Łodygi jego są długie, wiotkie, podobne do grubych sznurków i miejscami pokryte kępkami drobnych korzonków. Korzonki te nie służą do pobierania wody i pokarmów, lecz dzięki nim roślina przyczepia się do jakiejkolwiek napotkanej podpory i wznosi się po niej w górę. Gdy pędy znajdują się w wilgotnym miejscu i są dostatecznie ocienione, korzonki te pojawiają się w większej ilości i są dłuższe. Liście bluszczu są zwykle pięcioklapowe, skórzaste i ciemnozielone, u niektórych odmian ogrodowych biało unerwione lub biało obrzeżone. Są one tak ładne, że były używane jako motyw dekoracyjny w dawnych rysunkach, rzeźbach i ornamentach. Cechuje je duża różnorodność kształtów. Liście na pędach kwiatowych są jajowate i całobrzegie.