Laury jako rośliny zbyt okazałe uprawiane są w mieszkaniach bardzo rzadko, spotyka się je natomiast w reprezentacyjnych salach różnych instytucji, w hallach muzeów czy teatrów. Krzewy laurowe mają dość duże, podłużnie jajowate liście ciemnozielone, skórzaste, błyszczące. One to są całą ozdobą rośliny, gdyż małe, żółte kwiaty pojawiające się w maju nie wyglądają efektownie. Do dekoracji obszernych pomieszczeń kupujemy przeważnie duże rośliny, o koronach uformowanych w kształcie piramidy lub kuli. Krzewy laurowe rosną nie w doniczkach, lecz w drewnianych kubłach.
Pielęgnowanie laurów w lecie nie jest trudne; ustawiamy je w nieco zacienionym miejscu można nawet na osłoniętym od wiatru tarasie, balkonie czy ogrodzie podlewamy obficie i często zraszamy. Przez czerwiec i lipiec dobrze jest zasilać je co 10 dni mieszanką nawozów mineralnych lub gnojowicą. Jeżeli wypuściły nierówne pędy, szpecące pokrój krzewu, przycinamy je w sierpniu lub w następnym roku wczesną wiosną. Liście z usuwanych pędów, także te, które opadły, można suszyć i używać do potraw, są to tak zwane liście bobkowe. Przy uprawie laurów bardzo ważne jest odpowiednie przechowywanie ich przez zimę; trzeba je koniecznie przenieść do widnego, lecz nie opalanego pomieszczenia o temperaturze najwyżej 5 C, w ciepłych bowiem budynkach opanowują je trudne do zwalczania choroby i szkodniki. Podlewać należy wtedy rzadko. W kwietniu możemy przenieść rośliny na miejsce, w którym pozostaną już przez całe łato. Laury przesadzamy co 3—4 lata. Choroby i szkodniki Objawy: brzegi blaszki liściowej są zgrubiałe, bladozielone lub czerwonawe, i pozaginane do spodu; pod zgrubieniami widoczne kolonie mało ruchliwych, spłaszczonych, owalnych larw, pokrytych białą woskową wydzieliną; uskrzydlone i skaczące owady dorosłe są wysmukłe, szarobrunatne, do około 3 mm długości. Przyczyna: występowanie miodówek (golanicy wawrzynki). Zwalczanie: opryskiwać rośliny starannie od spodu Sado- fosem.
Objawy: lekko żółknące liście i gałązki pokryte lepką cieczą oraz nalotem czarnym jakby sadzy; na pniach, gałązkach, ogonkach i blaszkach liściowych łatwo stwierdzić silnie spłaszczone, okrągławe, do 3 mm średnicy, szarobrunatne lub żółtawe tarczki; albo też silnie wypukłe w postaci hełmu, nieco wydłużone, do 6 mm długości, żółtawobrązowe tarczki. Przyczyna: występowanie tarczników albo miseczników