3 gatunki rosną na drzewach w puszczach gorącej strefy Ameryki, wymagają więcej ciepła i wody, a także żyźniejszej ziemi niż kaktusy suchych pustyń. Najmniejszy spośród cereusów jest Cereus sihestrii. Jego cienkie pędy osiągają najwyżej 10 cm długości i są gęsto pokryte pęczkami bardzo krótkich kolców. Rozgałęziają się od ziemi i pokładają się na niej. Kwiaty są kielichowate, szkarłatnoczerwone; ukazują się na wiosnę i w lecie. W zimie kaktus ten trzymamy w chłodnym i widnym miejscu. Cereus kolumnowy (Cereus spachianus) rośnie dobrze i szybko. Należy do grupy cereusów o sztywnych, wyprostowanych pędach, które mają kilkanaście żeber, tępych, pokrytych kępkami szczeciniastych kolców. W mieszkaniach rzadko zakwita. Natomiast pięknie kwitnącym gatunkiem jest Cereus speciosus również o sztywnych, wzniesionych pędach, różniących się od pędów poprzedniego gatunku tym, że są czterograniaste i mają mniej kolców. Kwiaty tej rośliny są bardzo okazałe i odznaczają się piękną, karminową barwą ze stalowoniebieskim odcieniem. Kaktus ten wymaga dość żyznej ziemi. Interesującym gatunkiem o dziwacznych kształtach jest C. perm’ianus monstrosus. Oryginalnym kaktusem jest cereus o sztywnych, walcowatych pędach, pokrytych białymi, długimi, zwichrzonymi włosami, z powodu których nazywany jest Głową Starca (Cereus senilis). W mieszkaniach kwitnie rzadko. W lecie wymaga dużo słońca i częstego zraszania, w zimie podlewamy go skąpo, gnije bowiem łatwiej niż inne cereusy.