Dotychczas znany był pod nazwą „epifilum”, ze względu na porę kwitnienia bywa też nazywany grudnikiem. Człony łodyg kaktusa są drobne (długości 3—4 cm), a cała łodyga przeważnie zwisająca. Kwiaty zygokaktusa są niewielkie (znacznie mniejsze niż kwiaty epifilum), najczęściej różowe, rzadziej ciemnoczerwone lub fioletowe. Pojawiają się w okresie od października do stycznia i rozwijają się przeważnie nocą zwisając na końcach pędów. Gdy na roślinie ukażą się pączki, nie należy jej poruszać, łatwo bowiem je traci. Zygokaktus jest epifitem, to znaczy w stanie dzikim rośnie na pniach drzew; w uprawie wymaga dość żyznej ziemi. Roślina ta, przyzwyczajona do mrocznych lasów Brazylii, woli raczej półcień, dlatego też nie należy jej trzymać w mieszkaniu na południowym oknie narażonym na silną operację słoneczną. W okresie wypuszczania młodych pędów należy ją cieniować. Pomieszczenie, w którym trzymamy zygokaktus w zimie, powinno mieć temperaturę około 15° C. Roślinę tę podlewamy umiarkowanie, jednak w czasie tworzenia się pączków i kwitnienia ziemia musi być stale wilgotna.