Pochodzi z Japonii. Niewątpliwie będzie on stanowił ciekawe urozmaicenie naszego zbioru sukulentów, gdyż ma pędy wiotkie i zwisające. Można więc umieszczać go na ściennych lub w wiszących koszyczkach. Jego niewielkie, szarozielonkawe liście są mięsiste i okrągłe, osadzone po trzy wzdłuż całej łodygi. Kwiaty ukazują się na jesieni, są drobne, różowawe i zebrane na końcach pędów w dość obfite kwiatostany. W zimie pędy tego gatunku zwykle zamierają; nie należy się tym martwić, gdyż wczesną wiosną wypuści on drobne, młode pędy, które się normalnie rozrosną.
Sposób rozmnażania jest prosty, tnie się bowiem (w sierpniu) łodygę na kawałki w ten sposób, aby każdy z nich miał jeden okółek liści. Tak przygotowane sadzonki wtykamy w wilgotny piasek lub w ziemię aż po nasadę liści.

ROJNIK — Sempervivum spp.

W naszym kraju spotykany jest czasem na starych murach i na dachach starych wiejskich domów rojnik murowy (Sem- pervivum tectorum). Ma mięsiste szarozielone liście tworzące dość duże, prawie kuliste rozety. Wydaje bardzo wiele odro- stów, które po pewnym czasie tworzą zwarte kępy. Starsze okazy kwitną w lecie; ze środka rozet wyrastają sztywne łodygi zakończone pęczkiem gwiazdkowatych, przeważnie żółtawych kwiatów. Rojnik ten przeniesiony do mieszkań rośnie nieźle. Sadzimy go do glinianych misek, w dość piaszczystą ziemię i trzymamy w najbardziej słonecznym miejscu. W lecie koniecznie musimy go wystawiać na balkon lub do ogrodu, w domu bowiem łatwo „wybiega” (staje się wybujały). Z gatunków nie występujących u nas dziko zasługuje na uwagę rojnik pajęczynowaty (Sempervivum arachnoideum) o bardzo małych rozetkach (średnicy 1—2 cm) osnutych białymi włoskami przypominającymi pajęczynę. Tworzy on zwarte kępy i kwitnie karminowo. Podlewamy go bardzo umiarkowanie.