Najpierw wybieramy pa* rocentymetrowq wierzchnią warstwę ziemi formu­jąc jednocześnie tak zwany profil drogi, co po­lega na lekkim, zaokrąglonym podniesieniu jej osi. Czynimy to ubijając lub walcując na wil­gotno mieszaninę żwiru, gliny i odrobiny ce­mentu. Na tak przygotowane podłoże wysypujemy 5-centymetrowq warstwę żwiru i również prze­ciągamy po niej walcem. Aby kamyczki nie rozsypywały się na grządki,alejka żwirowa powinna mieć swoje obramienie. Takie wyostrzenie granicy stwarza przy tym wra­żenie ładu i wykończenia. Obramienie najlepiej zrobić z cegły klinkierowej lub szarej okładzino­wej cementówki. Zwykła cegła czerwona, a zwła­szcza pochodząca z rozbiórki, jest zwykle bardzo pokaleczona, łatwo się brudzi i choćby dlatego będziemy jej unikać. Nie należy jednak —-jak to się często spotyka – układać cegieł „na rąb”, czyli „w ząbek”. Taka piła wystająca z ziemi robi bardzo przykre wrażenie.