Billbergia- Bardzo łatwym do uprawy gatunkiem jest bilbergia zwisła (Billbergia nutans). Należy ona do najwytrzymalszych roślin mieszkaniowych. Nadaje się też do ozdabiania szkół, zakładów pracy itp. Jest stosunkowo mało znana, lecz ze względu na jej wytrzymałość i zalety zdobnicze warto ją bardziej rozpowszechnić. Liście bilbergii (rys. 20) są niebieskawozielone. długie (30—50 cm), sztywne, na brzegach kolczaste, stojące prosto lub wyginające się ku dołowi i na boki. Osadzone są tak, że w pobliżu nasady tworzą rurkę. Ozdobą tej rośliny są nie tylko liście; w zimie lub na wiosnę wydaje ona kwiaty zebrane w duży kłos osadzony na długiej, wyginającej się w dół łodydze. Poszczególne kwiaty są raczej niepozorne, rurkowate, długości 5 cm, różowo- zielone z niebieskim brzegiem. Między nimi osadzone są dość duże przykwiatki (botanicy tak nazywają przekształcone liście towarzyszące często kwiatom) jaskraworóżowej barwy, dzięki którym kwiatostany bilbergii wyglądają dość efektownie. Kwitnienie trwa długo. Gatunek ten wydał kilka mieszańców różniących się nieco między sobą typem liści i kwiatostanów. Znane są też gatunki o liściach w poprzeczne białe lub jasnozielone prążki.

Echmea—Aechmea spp.Charakterystyczną cechą roślin z tego rodzaju są skórzaste. długie, rynienkowate liście, zebrane w dużą rozetę. Brzegi liści często są pokryte kolcami lub lekko ząbkowane. Ze środka rozety wyrasta sztywny pęd zakończony kwiatostanem w kształcie kłosa lub wiechy; kwiaty są zwykle drobne i mało efektowne, lecz otaczają je dekoracyjne czerwone lub różowe przykwiatki. Znanych jest bardzo wiele gatunków tego rodzaju pochodzących z Ameryki Południowej i Środkowej, gdzie rosną przeważnie jako epifity na pniach drzew w tropikalnych lasach. Jednym z najpopularniejszych jest Aechmea fasciata. Jej rynienkowate liście osiągają długość 50 cm, szerokość 6 cm. Są one zielone ze srebrzystoszarymi smugami i plamkami. mniej lub bardziej gęsto rozmieszczonymi w poprzek blaszki liściowej, po obu jej stronach. Brzegi liści są gęsto pokryte kolcami.