Roślina ta jest bardzo podobna do barwinku pospolitego, lecz ma większe od niego liście (długości około 4 cm). Są one przeważnie jajowate lub zaokrąglone, skórzaste, gładkie, lśniące, ciemnozielone. Niektóre odmiany mają liście biało lub żółtawo obrzeżone i plamiste; są również odmiany z liśćmi o żółtej siatce nerwów. Ładne, jasnofioletowe kwiaty ukazują się w końcu maja, lecz niezbyt obficie. Ponieważ w przeciwieństwie do barwinku pospolitego barwinek włoski nie wytrzymuje naszych zim w gruncie, uprawiamy go w doniczkach. Zasługuje na rozpowszechnienie jako ozdoba mieszkań, ma bowiem długie, zwisające pędy, a więc efektownie wygląda na ściennych półeczkach. Rozmnażamy go z sadzonek, które się bardzo łatwo zakorzeniają i które możemy robić od wiosny do połowy lata. Tniemy je tak, aby każda miała po dwie pary liści, następnie dolne liście usuwamy całkowicie, górne zaś skracamy o połowę. Sadzimy je aż pod górną parę liści i przykrywamy szklanką. Gdy zakorzeniają się i zaczną wydawać nowe liście, przesadzamy je do niewielkich doniczek w inspektową ziemię i dość obficie podlewamy. W zimie najlepiej trzymać barwinek w chłodnym pomieszczeniu (w temperaturze około 10° C) i podlewać umiarkowanie.