Amatorzy, którzy „znajdą dostęp” do starszych egzemplarzy, mogą je znacznie łatwiej rozmnożyć wegetatywnie (wg A. Kucewicza). Otóż rośliny dwu- i trzyletnie wytwarzają na kłączach pączki, z których wyrastają najpierw liście płonne, a potem zarodnikonośne. Takie właśnie małe roślinki z 2—3 liśćmi można oddzielać od paproci matecznej razem z bryłką korzeniową i posadzić do osobnych doniczek o średnicy około 8 cm. Jako podłoże stosuje się mieszankę ziemi darniowej, torfu i piasku (1:1:1). Niektórzy zalecają mieszankę składającą się z liści bukowych, torfu nasyconego gnojowicą i piaskiem (2:1:1). Jeżeli płonne liście, które po posadzeniu muszą się układać poziomo, sięgają daleko poza doniczkę, można je dookoła przyciąć. Po 2—3 miesiącach, kiedy się dobrze ukorzenią, można je przesadzić do większych doniczek w mieszankę składającą się z posiekanego mchu torfowca, liści bukowych, suchego krowieńca i piasku (1:1:0,5:0,5). Ponieważ łosie rogi korzenią się bardzo płytko, można je uprawiać w niskich a szerokich doniczkach czy miskach. Mogą też rosnąć w ażurowych koszyczkach plastykowych lub siatkach nylonowych, uszczelnionych mchem torfowcem, a nawet w wydrążonych grubych kawałkach kory. Najefektowniej wyglądają zawieszone z naczyniem na ścianie, jak prawdziwe rogi łosia. Młode rośliny wymagają temperatury około 25 i cieniowania przed bezpośrednim nasłonecznieniem. Wilgotność powietrza powinna być możliwie duża, lecz nie należy podlewać bezpośrednio na liście. W następnych latach uprawy zachowujemy takie same warunki, z tym, że wilgotność powietrza może być niższa, a temperatura także, jednak nigdy nie powinna spadać poniżej 10 C. W zimie optymalną temperaturą jest 18-20 , w cieniu nieco więcej. Zawsze szkodliwe jest dla łosich rogów bezpośrednie nasłonecznienie, jednak potrzebują światła i powinny być umieszczone w pobliżu okna (lecz w miejscu nie narażonym na przeciągi). W zimie wystarczy im podlewanie umiarkowane, w lecie obfite. Zamiast typowego podlewania zalecane jest wyjmowa- wanie co tydzień rośliny z naczynia i zanurzanie bryty korzeniowej w wodzie (najlepiej deszczowej) aż do nasycenia. Po wyjęciu i odsączeniu nadmiaru wody umieszcza się z powro- tetn w naczyniu. Rośliny posadzone w naczyniu ażurowym zanurza się w wodzie razem z nim.