Poza kaktusami mamy jeszcze w grupie sukulentów wiele roślin o bardzo podobnych wymaganiach i budowie. Różnią się one od poprzednio omawianych tym, że przeważnie mają grube i mięsiste liście. Poza tym należą one do różnych rodzin botanicznych, kaktusy zaś stanowią jedną rodzinę. Ojczyzną większości kaktusów jest Ameryka, inne natomiast sukulenty zgromadzone są przede wszystkim w Afryce. Liczne spośród nich podróżnicy przywieźli do południowej Europy, gdzie znalazły sprzyjające warunki i doskonale się zadomowiły. W Polsce spotykamy też kilka gatunków sukulentów dziko rosnących; są to niektóre rozchodniki (Sedum) i rojniki (Sempervivum).
Sukulenty bardzo się różnią między sobą, a budowa ich przystosowana jest zazwyczaj do warunków w których żyją. Wiele z nich ma wąskie i wałeczkowate lub krótkie, jajowate, zawsze jednak grube liście. Są one pokryte grubą skórką, białawą lub niebieskawą warstewką wosku albo włoskami; roślina tak zabezpieczona lepiej znosi suszę, ponieważ woda znajdująca się w jej tkankach, trudniej wyparowuje. Korzenie sukulentów przeważnie rozrastają się tuż pod powierzchnią gleby i dzięki temu mogą wykorzystać każdą kroplę rosy czy też niewielki deszcz. Ciekawym zjawiskiem jest upodabnianie się niektórych sukulentów do otoczenia. Istnieją gatunki o kulistych lub kanciastych liściach albo pędach, tak podobnych do okruchów skał, wśród których żyją, że nazwano je „żywymi kamieniami”. Dzięki tym ochronnym barwom i kształtom rośliny pozostają niewidoczne dla zwierząt, przez które byłyby na pewno zjedzone, gdyby bardziej różniły się od otoczenia.